Σύνδρομo προδιέγερσης της καρδιάς Σύνδρομο Wolff Parkinson White (WPW)

Εκτός από την φυσιολογική οδό του κολποκοιλιακού κόβμου και του συστήματος αγωγής του His-Purkinje, στο σύνδομο Wolff Parkinson White υπάρχει και μια παρακαμπτήρια οδός, το δεμάτιο του Kent, που συνδέει το κολπικό με το κοιλιακό μυοκάρδιο. Η κάθοδος του ερεθίσματος στις κοιλίες από το δεμάτιο του Kent έχει σαν αποτέλεσμα

  • να μη συμβαίνει η φυσιολογική καθυστέρηση της αγωγής του στον κολποκοιλιακό κόμβο και

  • η έναρξη της εκπολώσεως του κοιλιακού μυοκαρδίου να μην γίνεται δια του συστήματος του His-Purkinje  αλλά ανώμαλα δια του μυϊκού ιστού. Παράλληλα όμως το ερέθισμα άγεται στις κοιλίες και δια μέσου της φυσιολογικής οδού του συστήματος αγωγής. 

Έτσι στο κλασικό σύνδρομο Wolff Parkinson White το ηλεκτροκαρδιογράφημα (ΗΚΓ) παρουσιάζει:

     

Βράχυνση του διαστήματος PR<0,11 δευτερόλεπτα

  • Κύμα Δ, δηλαδή πάχυνση του αρχικού τμήματος του R ή S ή QS λόγω της βραδείας εξαπλώσεως του ερεθίσματος στα πρώτα τμήματα του κοιλιακού μυοκαρδίου από την κάθοδο του ερεθίσματος μέσω του δεματίου του Kent. Το κύμα Δ μπορεί να μην είναι εμφανές σε όλες τις απαγωγές.

  • Διεύρυνση του συμπλέγματος QRS >0,11 sec. Η διεύρυνση αυτή είναι ανάλογη με τη βράχυνση του διαστήματος PR,  έτσι ώστε η διάρκεια του διαστήματος PJ (J, όριο μεταξύ τέλους QRS και ενάρξεως ST) να παραμένει σταθερή και οπωσδήποτε κάτω των 0,26 δευτερολέπτων.

  • Δευτεροπαθείς διαταραχές της αναπόλωσης με πτώση του ST  και αρνητικοποίηση του Τ στις απαγωγές που επικρατεί το R.

Τύποι Α και Β

Περιγράφονται δύο τύποι Wolff-Parkinson-White, ο Α και ο Β. Ο τύπος χαρακτηρίζεται από ψηλό έπαρμα R στις δεξιές προκάρδιες απαγωγές, μπορεί να συγχέεται με αποκλεισμό του δεξιού σκέλους, εμφανίζεται δε όταν το δεμάτιο του Kent συνδέει τον αριστερό κόλπο με την αριστερή κοιλία. Ο τύπος Β χαρακτηρίζεται από κοιλιακό σύμπλεγμα QS στις δεξιές προκάρδιες απαγωγές και μοιάζει με εικόνα αποκλεισμού του αριστερού σκέλους. Εμφανίζεται όταν το δεμάτιο του Kent συνδέει το δεξιό κόλπο με τη δεξιά κοιλία.

Οι κατωτέρω ΗΚΓ μεταβολές του συνδρόμου Wolff-Parkinson-White δεν είναι πάντοτε μόνιμες. Ενίοτε εμφανίζονται διαλειπόντως, είναι δε δυνατόν κατά τη λήψη του ΗΚΓ να σημειώνονται σε μια σειρά καρδιακών κύκλων και εν συνεχεία να εξαφανίζονται.

Αίτια και κλινική σημασία

Το σύνδρομο Wolff-Parkinson-White συνηθέστερα απαντά σε άτομα χωρίς έκδηλη ανωμαλία από το καρδιαγγειακό σύστημα. Όμως μπορεί να παρατηρηθεί και σε άτομα που πάσχουν από πρόπτωση της μιτροειδούς, υπερτροφική μυοκαρδιοπάθεια, υπερθυρεοειδισμό ή νόσο του Ebstein. Επίσης μπορεί να εμφανίζεται σε πολλά μέλη της ίδιας οικογένειας και να μεταδίδεται κληρονομικά.

Επιπλοκές

Έκτοπες ταχυκαρδίες:

Το σύνδρομο Wolff-Parkinson-White έχει μεγάλη κλινική σημασία, διότι σε ποσοστό 40-80% εμφανίζονται έκτοπες ταχυκαρδίες που επιβαρύνουν την πρόγνωση.

Συνηθέστερη είναι η παροξυσμική υπερκοιλιακή ταχυκαρδία, κατά την οποία τα συμπλέγματα QRS  είναι φυσιολογικού εύρους χωρίς να εμφανίζουν κύμα Δ.

Σε μικρότερο ποσοστό ασθενών, 10-20%, η διαταραχή του καρδιακού ρυθμού, οφείλεται σε παροξυσμική εμφάνιση κολπικής μαρμαρυγής και σπανίως πτερυγισμού των κόλπων.

Σε περίπτωση συχνών υποτροπών σοβαρών κρίσεων υπερκοιλιακής ταχυκαρδίας ή μαρμαρυγής των κόλπων και παρά την επαρκή φαρμακευτική αγωγή, συνιστάται καυτηριασμός (ablation) με ειδικό ηλεκτρόδιο ραδιοκυμάτων υψηλής συχνότητας ή σπανιότερα, χειρουργική διατομή ή κρυοπηξία του παρακαπτηρίου δεματίου του Kent μετά από λεπτομερή ηλεκτροφυσιολογικό έλεγχο και εντόπιση αυτού.

Σπανίως το σύνδρομο Wolff-Parkinson-White μπορεί να επιπλακεί με κοιλιακή ταχυκαρδία και κοιλιακή μαρμαρυγή.