ΑΡΤΗΡΙΑΚΗ ΥΠΕΡΤΑΣΗ - ΥΨΗΛΗ ΠΙΕΣΗ

• Εισαγωγή
• Ορισμός - φυσιολογικές τιμές -της αρτηριακής υπέρτασης
•  Πότε και πως γίνεται η μέτρηση της αρτηριακής υπέρτασης
•  24ωρη καταγραφή της αρτηριακής πίεσης
•  Οδηγίες για τη μη φαρμακευτική αντιμετώπιση της αρτηριακής υπέρτασης
•  Επιπλοκές της αρτηριακής υπέρτασης
•  Θεραπεία της αρτηριακής υπέρτασης
•  Τα φάρμακα κατά της αρτηριακής υπέρτασης
•  Υπέρταση και αλάτι
•  Ανθεκτική υπέρταση
•  Υπερτασική κρίση
•  Υπέρταση και νεφρική λειτουργία
•  Νεφραγγειακή υπέρταση και στένωση νεφρικής αρτηρίας
•  Ινομυική δυσπλασία των νεφρικών αρτηριών
•  Φαιοχρωμοκύττωμα και αρτηριακή υπέρταση
•  Συχνές ερωτήσεις

Ιστορικά στοιχεία για την αρτηριακή υπέρταση

Σε μια εποχή που δεν υπήρχε η δυνατότητα της ευρείας εφαρμογής της αντιυπερτασικής θεραπείας, ο George Perera είχε υπολογίσει ότι το προσδόκιμο επιβίωσης ενός υπερτασικού ασθενούς ήταν περίπου 52 έτη. Ο συγγραφέας αυτός είχε, επίσης, καταγράψει τις αιτίες θανάτου των υπερτασικών όταν αφήνονται χωρίς θεραπεία και είχε επισημάνει, ήδη από την εποχή εκείνη, ότι η καρδιά, ο εγκέφαλος και οι νεφροί είναι τα κύρια όργανα που βλάπτονται από την υπέρταση.

Η παρατήρηση αυτή επιβεβαιώθηκε από τα αποτελέσματα της γνωστής μελέτης του Framingham. Η προοπτική αυτή μελέτη που είχε σκοπό τη διερεύνηση «παραγόντων που σχετίζονται με την ανάπτυξη καρδιαγγειακής νόσου και αγγειακού εγκεφαλικού επεισοδίου» άρχισε να πραγματοποιείται από το Εθνικό Καρδιολογικό Ινστιτούτο (National Heart Institute) των ΗΠΑ στην κωμόπολη της Μασσαχουσέτης Framingham, το 1949. Στη μελέτη περιλήφθηκε δείγμα του πληθυσμού, που αντιστοιχούσε στα δύο τρίτα των ατόμων και των δυο φύλων, ηλικίας 30-62 ετών. Τελικά, κατά την πρώτη πλήρη δημοσίευση της μελέτης είχαν παρακολουθηθεί 5.209 άτομα επί 14 έτη. Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι η αρτηριακή πίεση κατά την αρχή της μελέτης συσχετιζόταν όχι μόνο με τη συμφορητική καρδιακή ανεπάρκεια (συσχέτιση που μπορεί να ερμηνευθεί ως συνέπεια μηχανικής επίδρασης), αλλά και με την ανάπτυξη των τριών κύριων αθηρωματικών νόσων: του αγγειακού εγκεφαλικού επεισοδίου, της στεφανιαίας νόσου και της διαλείπουσας χωλότητας. Από την ανάλυση των αποτελεσμάτων της Μελέτης Framingham έγινε ακόμα σαφές ότι ο κίνδυνος για καρδιαγγειακά επεισόδια δεν εξαρτάται μόνο από την αυξημένη αρτηριακή πίεση, αλλά και από τη συνύπαρξη άλλων ανεξάρτητων παραγόντων κινδύνου, όπως της υπερλιπιδαιμίας, του διαβήτη, του καπνίσματος και της υπερτροφίας της αριστερής κοιλίας, που ο καθένας τους προσθέτει επιπρόσθετο κίνδυνο για κάθε δεδομένο επίπεδο αρτηριακής πίεσης.